Smutek&Melancholia to dramat niezwykły na mapie współczesnej dramaturgii wystawianej w Polsce. Miał już swoją prapremierę w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Swoją wyjątkowość zawdzięcza przede wszystkim tematowi i perspektywie dramaturgicznej. I temat, i perspektywa są nieantropocentryczne. Dramat Parka to głos empatii dla natury i tego, co nieludzkie, a jednocześnie bardzo nam bliskie. Jest on próbą współodczuwania tego, co wyobrażamy sobie, że mógł czuć Samotny George; co może odczuwać planeta przez działalność człowieka; co mogą odczuwać wszystkie żywe organizmy muszące konfrontować się z ekspansją cywilizacji ludzi.

Smutek&Melancholia nie jest linearną opowieścią ani dramatem drogi. To raczej opowieść rozsypana, projektowana pod wydarzenie sceniczne: pełne monologów napisanych prozą poetycką, agresywnych strumieni świadomości i potoków słów. Odejście od klasycznej linii dramaturgicznej i linearnej narracji jest świadomą strategią autora, w której poszukuje on nowego języka mającego na celu wypracować inną niż ludzka perspektywę perspektywę ekokrytyczną, środowiskową, zempatyzowaną. Park tym samym pokazuje jak trudno językiem osiągnięciem ludzkości oddać to, co nieludzkie. To tekst oparty na słowie, na rytmie i muzyczności z nich płynącej.

Bohater opowieści nie przypomina w żadnym stopniu postaci z mainstreamowej dramaturgii dla dzieci i młodzieży: nie jest ani sympatycznym zwierzątkiem, ani nie śpiewa piosenek, ani na koniec nie godzi się ze światem. Samotny George jest smutny. Dramat Parka to studium stanów emocjonalnych. W uniwersalny sposób opowiada o czasie, przemijaniu choć dramat dedykowany jest młodzieży pozostaje międzypokoleniową refleksją i przestrzenią spotkania młodości ze starością i skończonością.

Reżyseria, koncepcja przestrzeni, oprac. muz.: Tomasz Kaczorowski
Obsada: Mikołaj Bańdo

Wykonawca / Organizator:

Plama - Gdański Archipelag Kultury

Lokalizacja:

GAK Plama
ul. Pilotów 11
80-460 Gdańsk